Contact
email : alix.eggermont@telenet.be
Het hier als achtergrond gebruikte grafisch werk (de fysische waarneming voorbij...) dateert van omstreeks het jaar 2000. Het thema dat hierin
benadrukt wordt is het aan de kaak stellen van de beperktheid van het positief waarnemingsvermogen om van daaruit beschouwd, het
kwantitatief onderzoeken van de werkelijkheid te verabsoluteren. Het ontgaat ons hierbij echter spontaan dat de werkelijkheid slechts vanuit
een perspectivistisch gezichtspunt benaderd wordt om ze van daaruit dan “op zich” volledig reductionistisch te willen begrijpen. De
“macroscopische gevormdheid” van de zogenoemde ”buitenwereld” in een slechts “verstrijkende tijd” wordt daardoor immers te spontaan, ttz.
niet op basis van dieper logisch inzicht dat naar evenwicht en symmetrie zou moeten leiden, maar als eenzijdig bepalende maatstaf van
onderzoek beschouwd. Door het onvolledig karakter dat op die wijze slechts aan de tijd wordt gegund treden echter contradicties op de
voorgrond. Deze verdwijnen pas als de tijd ook betrokken wordt op het volledige Universum en op de microscopische structuur van de
materie waardoor hij in dat geval deels uit zijn onmiddellijke slechts “werkbare” betekenis kan worden getild en ook als een
“waarnemerafhankelijke balans” verschijnt (zie : over deze werken). De “onwaarneembare”, maar even reële werkelijkheidsfuncties, - voor de
direct “werkbare omgeving” niet onmiddellijk noodzakeijk - worden daar immers gemaskeerd door de “positieve waarneming”. Deze blijkt
echter slechts een “lineair-causaal onderdeel” te zijn van het bredere “cyclisch-causale” geheel waarin zich alles relatief afspeelt (niet zo
absoluut,op uitsluitend kwantitatieve basis). Ze presenteren zich op die wijze ook aan de, dieper naar logica en betekenis zoekende
waarnemer die noodzakelijk van de cyclus zelf ook deel uitmaakt. Onevenwicht en asymmetrie in ons slechts verstrijkend tijdsbesef blijken
immers het logische gevolg te zijn van het slechts perspectivistisch waargenomene dat spontaan, maar verkeerdelijk met “de” werkelijkheid
zelf wordt geidentificeerd. Dit blijkt echter, door het dwingend kwantitatief karakter dat de positieve waarneming aan ons oplegt in het
onderzoek van de werkelijkheid, grotendeels slechts op gewoonte maar niet op dieper logische grond te berusten. Deze thematiek werd
eveneens verder ontwikkeld in het werk “Beyond lineair causality” (zie website) waarbij het ook betrokken werd op de thermodynamische
wetmatigheden en de eveneens daaruit af te leiden, “zin-technologische” mogelijkheden.
kwantitatief onderzoeken van de werkelijkheid te verabsoluteren. Het ontgaat ons hierbij echter spontaan dat de werkelijkheid slechts vanuit
een perspectivistisch gezichtspunt benaderd wordt om ze van daaruit dan “op zich” volledig reductionistisch te willen begrijpen. De
“macroscopische gevormdheid” van de zogenoemde ”buitenwereld” in een slechts “verstrijkende tijd” wordt daardoor immers te spontaan, ttz.
niet op basis van dieper logisch inzicht dat naar evenwicht en symmetrie zou moeten leiden, maar als eenzijdig bepalende maatstaf van
onderzoek beschouwd. Door het onvolledig karakter dat op die wijze slechts aan de tijd wordt gegund treden echter contradicties op de
voorgrond. Deze verdwijnen pas als de tijd ook betrokken wordt op het volledige Universum en op de microscopische structuur van de
materie waardoor hij in dat geval deels uit zijn onmiddellijke slechts “werkbare” betekenis kan worden getild en ook als een
“waarnemerafhankelijke balans” verschijnt (zie : over deze werken). De “onwaarneembare”, maar even reële werkelijkheidsfuncties, - voor de
direct “werkbare omgeving” niet onmiddellijk noodzakeijk - worden daar immers gemaskeerd door de “positieve waarneming”. Deze blijkt
echter slechts een “lineair-causaal onderdeel” te zijn van het bredere “cyclisch-causale” geheel waarin zich alles relatief afspeelt (niet zo
absoluut,op uitsluitend kwantitatieve basis). Ze presenteren zich op die wijze ook aan de, dieper naar logica en betekenis zoekende
waarnemer die noodzakelijk van de cyclus zelf ook deel uitmaakt. Onevenwicht en asymmetrie in ons slechts verstrijkend tijdsbesef blijken
immers het logische gevolg te zijn van het slechts perspectivistisch waargenomene dat spontaan, maar verkeerdelijk met “de” werkelijkheid
zelf wordt geidentificeerd. Dit blijkt echter, door het dwingend kwantitatief karakter dat de positieve waarneming aan ons oplegt in het
onderzoek van de werkelijkheid, grotendeels slechts op gewoonte maar niet op dieper logische grond te berusten. Deze thematiek werd
eveneens verder ontwikkeld in het werk “Beyond lineair causality” (zie website) waarbij het ook betrokken werd op de thermodynamische
wetmatigheden en de eveneens daaruit af te leiden, “zin-technologische” mogelijkheden.
scrollen aub.
klik
klik
klik
klik
klik
klik