Alex Eggermont (Egal) zag het levenslicht te Heestert op 18 5 1941. Praktisch  zijn ganse actieve leven, slechts voorafgegaan door een korte periode als  getouwregelaar, werkte hij als textielontwerper voor een groot West Vlaams  textielbedrijf. Van in zijn prille jeugd reeds gebeten door de kunst eigende hij  zich, vrij autodidactisch, echter met tekenen en schilderen als taal, gestaag een  tweede natuur toe die hem toeliet zich uit te drukken in zijn later thematisch  expressief werk. Veel van zijn inspiratie vond hij hiervoor in zijn technologische  entourage waarin hij in het begin van de jaren 60 tussen de weefgetouwen  floreerde. Na een eerder schuchtere confrontatie met de arbeiderswereld leerde hij  echter, als gevolg van zijn zoektocht naar diepere - maar “logisch blijvende”  zingeving die hij moeilijk ergens kon vinden - het tekort aan organische  samenhang in de technologie onderkennen. Hij eindigde dan ook zijn loopbaan als textielontwerper, en  ontpopte zich ondertussen tevens als kunstschilder en graficus. Hoewel tekenen, schilderen en nadenken,  vanaf zijn prilste jeugd de voorwerpen van zijn echte vervoering uitmaakten, waren verdere studies dan de  toenmalige vakschool - omwille van de toen nog geldende naoorlogse sobere levensomstandigheden - niet  aan de orde. Meer gerichte studies in textielontwerpen, tekenen, textielscheikunde en menswetenschappen  moesten dan maar na de uren worden ingehaald. Dit scherpte dan ook zijn meer “logisch -  wetenschappelijke” geest nog aan die terug te vinden was in zijn thematisch getinte expressieve werken te  beginnen bij “werkelijkheidsvisioen” (zie afbeeldingen). Ook het in 1982 door hem gerestaureerde interieur  van het kasteel casier te Waregem, waar veel van die werken ontstonden, ademde ondertussen terug de  “glorie” van de  19^de eeuw. Momenteel woont en werkt hij, zij het kalmer aan, in Gijzelbrechtegem - een  compleet gerestaureerd gehucht van Anzegem - waar hij over zijn atelier en een beperkte galerij beschikt.  Het probleem echter dat hem niet losliet, was de verengde “lineair-causaal” opgezette wereldbeschouwing  waarin we momenteel noodgedwongen moeten leven, geconditioneerd door een ondertussen  ondoorbreekbaar lijkende techno-economie die bij nadere beschouwing de logische contradicties niet  schuwt. De vertaling van zijn oplossingsgericht denken hierover vond haar neerslag in tientallen van zijn  grafische werken. In de kerk van Gijzelbrechtegem tijdens zijn laatste retrospectieve (50 jaar Egal) kwam de  “basisfilosofie van zijn kunst” ondermeer scherp tot uiting voor bezoekers die er niet blind voor waren.  Daarin positioneerde hij kunst tussen “wetenschap (als afzondering in een beperkte causale logica) en  religie (niet als ideologie maar als teruggevonden verband)” onder het motto : “Niet de “kunstenaar” maar de  “kunst” dient uit zichzelf te spreken”(zie bijhorende tekst). Door dit soms zeer intens mentaal bezig zijn met  deze thematische kunst liet hij echter, al was dit met niet minder brio maar ter compensatie van het moeilijk  uitspreekbare, zijn geest ook eens afdwalen over meer impressionistische en soms grappige karikaturale  thema’s van velerlei aard (zie werken). Dit teneinde terug het evenwicht te bereiken dat hij - tenminste voor  zichzelf - niet wilde verliezen.